จากนายเข้าไปในป่า ขณะที่เขากำลังท่องไปอย่างไร้จุดหมายนั้น
ก็พบสิงโตนอนร้องครวญคราง อย่างเจ็บปวด ทีแรกเขาคิดจะวิ่งหนี
แต่แล้วก็พบว่า สิงโตไม่อาจทำอันตรายเขาได้ จึงหันหลังกลับและเดิน
เข้าไปหาสิงโตตัวนั้น เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้สิงโตก็ยื่นอุ้งเท้าที่บวมและ
มีเลือดออกให้ อันโดรคัสจึงพบว่า มีหนามใหญ่ตำอยู่ที่อุ้งเท้านั้น และทำ
ให้มันเจ็บปวด เขาจึงดึงหนามออกมาและเอาผ้าพันอุ้งเท้าให้เจ้าสิงโต
ไม่นาน มันก็ลุกขึ้นมายืนได้ และเลียมือของอันโดรคัสราวกับสุนัขตัวหนึ่ง
แล้วเจ้าสิงโต ก็พาอันโดรคัสไปยังถ้ำของมัน และหาเนื้อมาให้เขาทุกวัน
แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ถูกจับ ทาสถูกตัดสินโทษโดยการโยนให้
สิงโตกิน ส่วนสิงโตเขายังขังเอาไว้โดยไม่ให้อาหารเป็นเวลาหลายวัน
จักรพรรดิและขุนนางทั้งหลายต่างพากันมาดูเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นนี้
แล้วอันโดรคัส ก็ถูกพาออกมาอยู่กลางสนามกีฬา จากนั้นเขาก็ปล่อยสิงโต
ออกมาจากกรงขังของมัน มันรีบกระโจนเข้าหาเหยื่ออย่างรวดเร็วพร้อมกับ
ร้องคำราม แต่พอมันเข้าไปใกล้อันโดรคัส มันก็จำผู้เป็นเพื่อนได้ จึงหมอบลง
และเลียมือ ของเขาราวกับสุนัขเชื่องๆ ตัวหนึ่ง จักรพรรดิประหลาดใจกับสิ่งที่
เกิดขึ้น จึังได้เรียก อันโดรคัสเข้าไปพบ ให้เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
นี่ทำให้ทาสได้รับการอภัยโทษและเป็นอิสระ ส่วนสิงโตก็ได้รับการปล่อยกลับ
เข้าไปอยู่ในป่าตามเดิม
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ความกตัญญูเป็นสัญลักษณ์ของผู้มีจิตวิญญาณสูงส่ง
